ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΙΣΣΑ

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΙΣΣΑ

                                                                                                                                                                     Τό πρόβλημα τού εγκλιματισμού,πού είναι πολλές φορές αποφασιστικό στοιχείο στήν ανατροφή-παραγωγή νέου είδους- φυτών καί ζώων,δέν έχει καθόλου επιρροή στήν ανατροφή τών μελισσών.Ο λόγος είναι διότι, Βασίλισσες καί κηφήνες, όπου καί βασίζεται η ανατροφή,έρχονται σέ επαφή μόνον κατά τήν περίοδο τών πτήσεων τής αναπαραγωγής,έτσι η βασίλισσα περνάει σχεδόν τό υπόλοιπο τής ζωής της στό εσωτερικό τής κυψέλης,απομονωμένη από τό εξωτερικό περιβάλλον, μέ πιθανότητα μεταβολών στήν προμήθεια τών τροφών της,πού αυτό μπορεί νά έχει επίπτωση μόνον στήν δύναμική τής γέννας της.Γιά μεγάλες χρονικές περιόδους η μέλισσα, έχει προσαρμόσει τόν εαυτό της στό περιβάλλον της, μέ τρόπο φυσικό, ούτως ώστε,οι αδύναμοι καί ακατάλληλοι οργανισμοί, νά απορίπτονται καί νά αποβάλλονται.

Αυτό τό έδειξαν τά πειράματα πού έκανε ο Δρ.J.Louveaux, μεταφέροντας μελίσσια από τό Παρίσι στήν Νότια Γαλλία καί αντίστροφα,δείχνοντας έτσι τήν προσαρμογή τής μέλισσας, σέ τοπικές καταστάσεις,μέ τοπικές ράτσες μελισσών,δίνοντας τήν ευκαιρία νά επιβιώσουν τά ποιό δυνατά σμήνη.Aυτού τού είδους μεταβολές,έχουν φανεί πλεονεκτηματικές,όταν γίνεται ανταλλαγή ορισμένης τοπικής ράτσας μέ άλλη,η μεταφέροντας τίς μέλισσες σέ περιοχές πού αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετικό περιβάλλον (νομαδική μελισσοκομία).

Προταγωνιστές στήν παραγωγή μελιού χώρες όπως,Βοριος καί Νότιος Αμερική,Αυστραλία ,Νέα Ζηλανδία,δέν είχαν εγχώρια μέλισσα,αλλά όπως φάνηκε, η εισαγώμενη από τήν Ευρώπη μέλισσα,έδειξε τέλεια προσαρμογή καί παραγωγικότητα.Επίσης φάνηκε ότι η μέλισσα δέν πάσχει από αυτό πού λέγεται "εγκλιματισμός".Είναι συνήθως ποιό δύσκολη η επιβίωση τής μέλισσας σέ ακραίες σκληρές καταστάσεις,παρά σέ αλλαγή περιβάλλοντος.

Εάν οι εισαγωγείς μελισσών, διαχειριστούν τίς μέλισσες πού εισάγουν σωστά καί μέ γνώση,θά μπορέσουν μέ διασταυρώσεις νά αποδώσουν καλλίτερα, μέ περισσότερη ζωτικότητα καί παραγωγή μελιού από τίς μέλισσες πού αποκαλούνται εγχώριες εγκλιματισμένες.Επίσης,ίσως καί νά επιβιώνουν ποιό καλά σέ σκληρό χειμώνα καί δύσκολη Ανοιξη, πού στίς μέρες μας, μπορεί νά δεί κανείς τήν μελισσοκομία τής Βόριας Ευρώπης.Τό πείραμα τού Δρ.Louveaux, έδειξε καθαρά ότι, οι μέλισσες μπορούν νά προσαρμόσουν τόν εαυτό τους στίς επικρατούσες καταστάσεις.Αλλά είναι λάθος νά συμπεραίνουμε από αυτό ότι,επειδή η μέλισσα προσαρμόζει τόν εαυτό της κατ'αυτόν τόν τρόπο,μόνον προσαρμοσμένες στό περιβάλλον Χ μέλισσες μπορούν νά αποδώσουν τήν μέγιστη παραγωγή μελιού.Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο,θά έπρεπε νά βασίζουμε τήν παραγωγή μελιού μας μόνον σέ μέλισσες,πού γιά χιλιάδες χρόνια έχουν εγκλιματιστεί στήν περιοχή.Αυτό όμως δέν συμβαίνει,διότι η μέλισσα είναι ελεύθερη νά πετάει στή φύση,καί νά μήν αναγνωρίζει σύνορα......

ΠΑΡΑΣΙΤΟ "ΝΟΖΕΜΙΑΣΗ"

ΠΑΡΑΣΙΤΟ" ΝΟΖΕΜΙΑΣΗ"  
                                                                                                 Αργά ή γρήγορα ο σύγχρονος μελισσοκόμος έρχεται αντιμέτωπος μέ τήν Νοζεμίαση,καί πρέπει νά πούμε ότι δέν υπάρχει καταφανής ένδειξη αντίστασης ανάμεσα σέ ράτσες μελισσών,εκτός κάποιας μικρής πιθανότητας αντίστασης στίςΑνατολικές ράτσεςς όπως,Αιγυπτιακη,Συριακή,καί πάνω από όλες στήν Κυπριακή μέλισσα.

Δέν υπάρχει σήμερα,σχεδόν κανένα σμήνος μελισσών καθαρό από Νοζεμίαση,όμως τά περισσότερα σμήνη, δέν δείχνουν καί σημάδια ασθένειας.Λογικά λοιπόν,πρέπει νά υπάρχει στά σμήνη, καί ευαισθησία ,αλλά καί αντίσταση στήν ασθένεια.

Ασχημες καταστάσεις όπως,έλειψη νεκταροέκρισης,άστατος καιρός,παράλογοι χειρισμοί εκ μέρους τού μελισσοκόμου,βοηθούν στήν ανάπτυξη τής ασθένειας.

Σέ τελική όμως ανάλυση, η ζωτικότητα τού σμήνους είναι αυτή πού καθορίζει καί ελέγχει τήν ένταση καί γενικά τήν εξέλιξη τής ασθένειας.Οι μεγάλες απώλειες πού έχουν προέλθει από αυτήν τήν ασθένεια,είναι αποτέλεσμα τής συγχρονης μελισσοκομίας,μέ προτεραιότητα,εκείνη τών στενοκέφαλων, πού υποστηρίζουν καθαροαιμία τών μελισσών, μέ τήν ενδοανατροφή καί τόν εκφυλισμό.Η εταίρωση, (διασταύρωση ράτσας) είναι αυτό πού ενισχύει τήν ζωτικότητα καί τήν παραγωγή.Δέν μπορεί νά υπογράψει κανείς μέ βεβαιότητα τήν θεωρία πού λέει,πώς η κύρια αιτία τής ασθένειας είναι η έλειψη γύρης.Καί αυτό, διότι ο Μοναχός Ανταμ αναφέρει ότι,άν καί υπήρχε κάθε Αύγουστο,Νοτιδυτικά τού Devon ατελείωτη γύρη,παρουσιαζόταν κρούσματα Νοζεμίασης,καί αυτό,όταν ο αποφασιστικός παράγων,δηλαδή η ζωτικότητα,απουσίαζε.

Αντίσταση στήν ασθένεια από κάποια ράτσα,όπως συνέβει μέ τήν μέλισσα Μπάκφαστ καί τήν Τραχιακή Ακαρίαση,δέ έχει παρατηρηθεί.Υπάρχει όμως ευαισθησία σέ ορισμένες ράτσες,όπως η Καυκάσια, πού η ευαισθησία της στή νοζεμίαση είναι μεγάλη,όπως μεγάλη είναι καί σέ ράτσες πού κατά τήν διάρκεια τού χειμώνα είναι ανήσυχες καί ξεκινούν τήν ανάπτυξή τους πολύ νωρίς.Γι αυτούς πού ασχολούνται μέ ανατροφή καί παραγωγή Βασιλισσών,θά πρέπει νά προσέχουν, κάνοντας χειρισμούς,νά αποφεύγουν κάθε τί, πού θέτει σέ κίνδυνο τήν ζωτικότητα τών μελισσών,καί αυτό είναι η ενδοανατροφή μέ αποτέλεσμα τόν εκφυλισμό.

Οπως φαίνεται, η Νοζεμίαση δέν προέρχεται από κάποιον παράγοντα,αλλά από ένα σύνολο παραγώντων.Στή ζωτικότητα τού σμήνους, πρέπει νά προσθέσουμε ότι από γενετικής πλευράς,παίζει σπουδαίο ρόλο η αυξημένη τάση συλλογής γύρης,καί πού κληρονομικά υπάρχουν πολλές συνδέσεις καί διαβαθμίσεις.Ενα γενικό κλίμα ηρεμίας στίς μέλισσες τόν χειμώνα καί νωρίς τήν Ανοιξη τίς βοηθάει,προστατευμένες από ενοχλήσεις,καί τελικά καθυστέρηση καί απροθυμία γιά νωρίς ξεκίνημα τού γόνου.

Τό πρόβλημα τής Νοζεμίασης στήν γενετική είναι πολύπλοκο θέμα.Φαίνεται πώς η μέλισσα δείχνει ανοχή στό παράσιτο, σέ σημείο πού νά μπορεί νά επιβιώνει μέ αυτό,καί νά μήν αποκλείει κανείς τήν συμβίωση μέ τήν ασθένεια,έχοντας τήν νοτροπία "laissez faire"(αφίσατε να τό διαχειριστούν).Μέ λίγα λόγια, η Νοζεμίαση εξαρτάται από ένα σύνολον περιστάσεων,σέ βαθμό πού η ανατροφή νά παίζει μικρό ρόλο καί νά έχει πολύ μικρή επιρροή.