ΞΕΧΕΙΜΩΝΙΑΣΜΑ ME DADANT

ΚΥΨΕΛΕΣ   DADANT 
Η Ασφάλεια γαι τον χειμώνα

Το πλεονέκτημα των μεγάλων γονοθαλαμων δεν είναι μόνο για την εξασφάλιση μεγαλων σμηνων την κατάλληλη στιγμή για την συγκομιδή μελιου,αλλα εξασφαλιζει επίσης καλές συνθήκες για τον χειμώνα. Το χειμερινό σμηνος δημιουργει ένα ειδος σφαίρας σε τέσσερα έως οκτώ πλαίσια, στο κέντρο του γονοθαλάμου. Αυτή η σφαιρα των μελισσών είναι ίσως κατά μέσο όρο 7 ίντσες σε διάμετρο(περιπου 18 εκατοστα). Αυτό σημαίνει ότι, αν  ένα πλαίσιο με διαστασεις 8 ίντσες σε βάθος(δηλαδη 20,5 εκατοστα) , το σμηνος θα είναι πιθανώς μέσα περιπου 2,5 εκατοστα από την κορυφή. Τωρα σε ένα πλαίσιο που οι διαστασεις του εχουν 10,1/2 ίντσες σε βάθος( 26,5 εκατοστα), το σμηνος θα είναι 3,1/2 ίντσες από την κορυφή( δηλαδη στα 9 εκατοστα). Στο βαθύτερο πλαίσιο, μπορεί να υπάρχουν 4 ή 5 ίντσες μέλι( 10-12 εκατοστα), που τοποθετηται από τις μέλισσες στην κορυφή των πλαισιων. Στο ρηχό πλαίσιο, κάτω από παρόμοιες συνθήκες, δεν θα υπάρχουν περισσότερα από τρία εκατοστά μέλι στην ίδια θέση. Η βαθύτερη κυψέλη είναι επομένως ασφαλέστερη για το χειμώνα, αν οι μέλισσες μας υποχρεωθούν να παραμείνουν συγκεντρωμένες στο ίδιο σημείο για αρκετές εβδομάδες, με πολύ κρύο καιρό. Μεχρι να ανεβει η θερμοκρασια στην ατμοσφαιρα, θα είναι σε θέση να τρώνε το μέλι απο πάνω τους, αργοτερα θα είναι σε θέση να τρώνε το μέλι στις ακρες των πλαισιων, μακριά από την σφαιρα. Αυτή η θεωρία, και πάλι, είναι μια εξήγηση για το καλύτερο ξεχειμωνιασμα των μελισσών, στη μεγαλύτερη και βαθύτερη κυψέλη, την οποία δοκιμασε ο Dadant στην επαγγελματικη μελισσοκομια.

Αποστασεις μεταξι των Πλαισιων-

Ένα άλλο πλεονέκτημα των μεγάλων γονοθαλαμων, που υιοθετησε ο Ντανταντ, μετά την αποδοχη τω κυψελων Quinby, βρίσκεται στο μεγαλύτερο κενο μεταξι των πλαισίων. Ο Quynby τοποθετησε τα πλαισια του
-και ως εκ τούτου τις κηρηθρες του- στην κυψελη 1,1/2 ίντσες από κέντρο σε κέντρο(38 χιλιοστα περιπου). Η οικογενεια Ντανταντ(μεγαλη μελισσοκομικη οικογενεια) παρακολουθούσε τους τοτε, πρωην μελισσοκομους, όπως ο Dzierzon, και το θεωρησαν σωστό. Οι αποστασεις στα πλαισια του  Langstroth ειναι 1,3/8 ιντσες (35 χιλιοστα περιπου) που και αυτος το θεωρουσε οτι ειναι σωστό. Οι κατασκευαστές κυψελών των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς να ερευνήσουν το θέμα σε βαθος, έκαναν τις αποστασεις των πλαισιων 1,3/8 ιντσες( 35 χιλ). ακριβώς. Οι κατασκευαστες είχαν τις αρχές μαζι τους, γιατί ο Berlepsch, ένας από τους ηγέτες, στα μεσα του 19ου αιώνα, υποστήριξε ότι η απόσταση ήταν αυτή που ακολουθείται από τις μέλισσες. Με την υιοθέτηση της κυψέλης Quinby, οι Ντανταντ υιοθετησαν και την απόσταση των πλαισιων του. Όταν αργοτερα το θέμα συζητήθηκε αναφερόμενοι στις μέλισσες και την φυσιoλογια τους, διαπιστωσαν, ότι οι μελισσες χτιζουν όλα τα είδη των αποστάσεων στην κατασκευή των κηρηθρων τους, από μια έως δύο ίντσες( 26 εως50 χιλιοστα) ή και περισσότερο, από κέντρο σε κέντρο. Αλλά επιδιώκουν να έχουν τις κηρήθρες των εργατριων τους σε απόσταση μισής ίντσας (12,7 χιλιοστα) ανάμεσα στις κηρηθρες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν την 1,3/8 ιντσα ( 35 χιλιοστα περίπου)  απόσταση από κέντρο σε κέντρο.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται πολύ ασήμαντα για τον αρχάριο μελισσοκομο. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της επιτυχίας ή της αποτυχίας στη μελισσοκομία, εξαρτάται μόνο από τέτοια μικρά θέματα.
Οι υποστηρικτές του μικρου κενου των πλαισιων, βλέπουν το μεγαλο κενο εις  βάρος τους, και ο κ. Julius Hoffman, εφευρέτης του πλαισίου που φέρει το όνομά του, έγραψε:

<<Εαν η αποσταση των πλαισιων τοποθετηθει 1,1/2ιντσες(38 χιλιοστα) απο κεντρο σε κεντρο,αντι για
1,3/8 ιντσες(35 χιλιοστα),τοτε θα μεινουν κενα μεταξι τους 5/8 της ιντσας(16 χιλιοστα περιπου),αντι για
1/2 ιντσα (13 χιλιοστα περιπου) που θα επρεπε να ηταν.Και φυσικα θα χρειαζοταν περισσοτερες μελισσες
για να ζεστανουν τον χωρο των 5/8ων της ιντσας παρα των 3/8ων.>>

Αυτό είναι ένα καλό επιχείρημα, αλλά δεν λειτουργεί καλά στην πράξη, σε μεγάλες κυψέλες. Όταν τελειώσει η περίοδος αναπαραγωγής, οι μέλισσες που ζουν μεταξύ τω πλαισιων με την αποσταση 1 ½ ίντσες (38 χιλιοστα), βάζουν περισσότερο μέλι σε κάθε κηρηθρα, αφού υπάρχει περισσότερος χώρος και δεν χρειάζονται τότε να κρατηθούν τα κελια  στο ακριβές μήκος της εκκολαπτομενης μέλισσας , όπως την περιοδο της αναπαραγωγής. Έτσι, η κηρηθρα που θα γεμισει μέλι, γινεται πιο παχιά ώστε να αφήνει μόνο τον απαραίτητο χώρο για να περάσουν οι μέλισσες. Αυτό δίνει μεγαλύτερη ποσότητα μέλι από ό, τι με στενά διαστηματα πλαισιων, οι μέλισσες μαζευονται εκεί σε μεγαλύτερο αριθμό, και έτσι ξεχειμωνιαζουν καλύτερα. Την ανοιξη βγαινουν πιο δυνατά, και ο κύκλος ζωης τους, επιτυγχάνεται με μεγαλύτερη επιτυχία.
Η παραπάνω θεωρία υποστηρίζεται από γεγονότα. Οι μέλισσες σε μεγάλα και βαθια πατωματα, με μεγάλα κενα πλαισιων, είναι πιο δυνατες, ξεχειμωνιαζουν  καλύτερα, αποκτουν δυναμη και ισχυρότερη ταχύτητα από ότι σε ρηχές κυψέλες, ενώ όλες οι άλλες συνθήκες είναι ιδιες. Δεν μπορει να εξηγηθουν ολα με μια θεωρία. Καμία θεωρία δεν είναι ισχυρή αν δεν υποστηρίζεται από τα γεγονότα της εμπειρίας. Η πείρα πρέπει επίσης να εξασφαλιστεί σε επαρκή κλίμακα ώστε να αποδειχθεί η πιθανότητα εξαιρέσεων. Η εξέταση αυτού του ζητήματος εγινε σε εκατοντάδες κυψέλες, σε ξεχωριστά μελισσοκομεία, που αντιμετωπιση ηταν με παρόμοιο τρόπο, και δεν αφηνει ελάχιστο περιθώριο αμφιβολιών για την ορθότητα της θεωρίας. Σε 5-6 κυψέλες, ειναι άλλες οι συνθήκες και μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα.
Το μεγαλυτερο κενο μεταξι πλαισιων, έχει να κανει επίσης με κάποια επίδραση στο θέμα της σμηνουργιας.
Γι αυτό θα γινει αναφορα σε ένα άλλο κεφάλαιο.